Ja daar zet ik dan bij de verpleegkundige van parnassia voor de jaarlijke lichamelijk controle. Heel erg goed op de hoogte was ze niet. Ze begon over mijn hoge bloeddruk terwijl er toch duidelijk in mijn dossier staat dat ik orthostatische hypotentie heb, heel wat anders. Ze ging zelf maar even mijn bloeddruk meten en die was prima, maar wat aan de lage kant! Ik mocht op de weegschaal, ja dat zijn nog wel wat kilo's te veel, maar mijn BMI is nu wel weer onder de 30. Er was nog bloed geprikt en dat was allemaal in orde, alleen vitamin D wat aan de lage kant, zoals de rest van half Nederland. Toen begon ze over mijn gewicht. Ik leg uit hoe de medicatie honger werkt bij mij. Zij lacht en zegt, ooh, medicatiehonger zo had ze het nog nooit gehoord: nieuw woord voor haar! Toen kwam ze zomaar uit het niets met het volgende idee: cognitieve gedrags therapie tegen de medicatie honger. Ze was zelf geen SPV'er en ze wist verder ook niet zoveel van CGT (dat was te merken, al ben ik ook wel een door gewinterde) maar ze zei heel vrolijk dat veel mensen zoveel baad hebben bij CGT dus waarom zou je dat niet met medicatie honger proberen. Het idee riep meteen weerstand bij mij op om deze rede:
Je gedrag veranderen doordat je anders gaat denken, wat ik altijd gedaan heb bij CGT, is geen optie bij medicatie honger. De honger zit wel de hele tijd in je gedachte en het gedrag, dat je gaat eten, kan je niet zomaar onder controle houden, maar de honger is een lichamelijk gevoel en geen gedachte. Het maakt je gedachten gek maar het heeft een lichamelijk oorzaak, namelijk: Je hebt HONGER! dan heeft het helemaal geen zin om G schemas te maken en je gedachten uit te pluizen want het zit in je buik en niet in je hoofd. Er liggen geen gedachtes ten grondslag aan medicatie honger en het enige waar deze CGT op dat moment aan bij zou kunnen dragen is je nog gekker maken want het gedrag dat je wilt bewerkstelligen: niet eten, is niet haalbaar als je gewoon de medicatie elke dag braaf neemt. De oorzaak van medicatie honger zijn niet gedachtes die in je opkomen maar hongergevoel dat in je opkomt door medicatie. Een biologische oorzaak en geen psychologische oorzaak.
Nu is het vast lief bedoelt, van de verpleegkundige van parnassia maar de oorzaak van medicatie honger blijft medicatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten